*Dzień 1* Problem komiwojażera

Z nieba lał się żar. Ubrany w pełny, o kolorze lodów pistacjowych garnitur, pan Ksawery gotował się w środku i co chwila wycierał pot z czoła wolną ręką. W drugiej trzymał walizeczkę pełną artykułów kosmetycznych.

Pan Ksawery w biznesie pracował kilkanaście lat, więc wiedział jak wciskać niepotrzebne produkty klientom. Manipulacja słowami, przekonanie o użyteczności, ale przede wszystkim nienaganny wygląd, to klucze, którymi pan Ksawery otwierał portfele klientów.

Miał on jednak wątpliwości, czy tym razem podoła zadaniu. Rozejrzał się po okolicy i głęboko zamyślił, czy aby nie został wykpiony. Duże, puste obszary porośnięte trawą nie są raczej miejscem chętnie zamieszkanym przez domy.

Przeczesał palcami mokre od potu włosy, wyciągnął chusteczkę z butonierki i przetarł nią twarz. Gdyby ktoś go teraz zobaczył…

Niespodziewanie na horyzoncie ukazało się wysokie drzewo. Zaraz przy nim stał ogromny, drewniany dom. Czyli jednak nie zrobiono go w konia! Przyspieszył kroku, przypominając sobie najlepsze teksty, którymi karmił klientów.

Kiedy stanął przed wejściem, zdziwił się. Ciemnozielone drzwi były wielkie. Ale nie wielkie, że szerokie, choć to swoją drogą. Były one dwa razy wyższe niż on sam. Kompleksy, pomyślał i zapukał w nie pięścią.

Ksawery przebiegł wzrokiem po fasadzie. Dom był bardzo stary. Zbutwiałe, czarne deski z pewnością musiały skrzypieć przy najmniejszym powiewie. Pokryte osadem z deszczu szyby nie widziały gąbki i mydła od wielu lat. Spadzisty dach porastały ciemne mchy i porosty. Dom miał jednak w sobie magiczny urok, który przyciągał do siebie swoją tajemnicą ukrytą w środku.

Drzwi z przeraźliwym skrzypnięciem otworzyły się. Stał w nich największy człowiek, jakiego kiedykolwiek widział w życiu.

O mieszkańcu można było powiedzieć krótko: masywny. Wszystko w nim było kanciaste i jakby wyciosane z jednego głazu. Mała głowa wciśnięta między szerokie barki. Ręce i nogi o grubości kilkunastoletniego drzewa. Tors, który zatrzymałby rozpędzony pociąg.

– Widzę, że też panu gorąco. – Powiedział domokrążca, patrząc na jedyne ubranie mieszkańca – skórzaną, brązową przepaskę.

– Yhy – zagrzmiał. – Czego tu chce?

– Przychodzę do pana ze świetną propozycją i kilkoma próbkami naszego rewelacyjnego zestawu do pielęgnacji. – Wyrecytował z pamięci Ksawery, patrząc w małe, bladoniebieskie oczka i dygocząc z przerażenia. – Jeżeli oczywiście nie przeszkadzam i mogę zaprezentować… – zawahał się, czy powinien to mówić – w środku.

Olbrzym patrzył chwilę na domokrążcę. Widać było procesy myślowe, które zachodzą w jego główce. Na początku twarz neutralna, jakby myślami był w innym miejscu. Potem zdziwienie, że sprzedawca stoi tu przed nim. Na końcu głupkowaty uśmiech.

– Wejdzie – zagrzmiał ponownie olbrzym, ale teraz nieco przyjaźniej i przesunął się.

W domie pachniało stęchlizną. Powietrze wręcz lepiło się od zaduchu. Pewnie nie tylko powietrze się lepiło, pomyślał Ksawery, rozglądając się dyskretnie po ubrudzonych meblach. Prosto z łąki wchodziło się do szerokiej na cały parter izby. Na wyposażeniu pomieszczenia były: jeden ogromny stół, dwa ogromne taborety, ogromne łóżko, ogromny dywan, wieszak na strzelbę zastąpioną przez maczugę.

To ostatnie rzucało się najbardziej w oczy. I dopiero w tym momencie domokrążca połączył ze sobą wszystkie fakty. Tu żył troll.

*

Ksawery zasiadł, a raczej wdrapał się na wskazany przez trolla taboret. Nogi dyndały kilkadziesiąt centymetrów nad podłogą. Drżącymi rękami otworzył na kolanach walizeczkę i pokazał zawartość siedzącemu naprzeciw monstrum.

Wyjmował po kolei produkty i nerwowo-spokojnym głosem opisywał ich zastosowanie. Troll patrzył zaciekawiony i lekko się uśmiechał. Pan Ksawery myślami był jednak gdzie indzie i obmyślał coraz to inne sposoby na ucieczkę.

Kiedy wyrecytował cechy ostatniego kosmetyku, powiedział po chwili:

– Jeśli oczywiście ma pan ochotę, możemy przetestować całkowicie za darmo próbki, które specjalnie dla pana przygotowałem.

Troll spojrzał niepewnie na zawartość, ale chyba przypomniał sobie, że jego grubej skórze przecież nic nie grozi, a pielęgnacja nie zaszkodzi. Kiwnął głową.

– Doskonale! Jeśli pan pozwoli tu podejść i klęknąć…

Troll był posłuszny i domokrążca miał przed sobą jego szarą i pomarszczoną głowę.

– Myślę, że na początek zajmiemy się pana skórą, a dokładniej tymi zrogowaceniami… Może trochę boleć, ale proszę mi wierzyć, będzie pan potem z dumą ją pokazywał.

Ksawery wyciągnął z walizeczki tarkę do stóp i zaczął pracę. Troll na początku pomrukiwał niechętnie, ale najwyraźniej polubił taki rodzaj masażu i przymknął oczy z zadowolenia.

Domokrążca wykonywał standardowe czynności, za każdym razem omawiając czym się teraz zajmie. Bez przerwy myślał o jednym punkcie swojego programu, który tym razem zostawił na sam koniec.

– Widać od razu, jaką ma pan piękną cerę! Aż błyszczy!

Troll roześmiał się. Najwidoczniej podobała mu się wizyta gościa.

– Żeby jednak została taka na dłużej, będę się musiał posłużyć specjalnym pyłem, który zachowa ten efekt na wiele dni. Pył ten, najdroższy panie, pochodzi z księżycowej skały, która oderwała się od niego i spadła na Ziemię tysiące lat temu. Jest to niewyobrażalnie cenna skała, a receptura przyrządzania z niej lekarstw i eliksirów młodości trzymana jest w tajemnicy. Mam pan niesamowite szczęście, że wybrałem się do pana, by się nią podzielić.

Ksawery otworzył okrągłą, srebrną puderniczkę i pokazał bliżej trollowi.

– Oto księżycowa skała, która…

– Bzdura, to zwykły puder– żachnął się troll.

– Ależ skąd! Nie śmiałbym! Niech pan tylko powącha…

Troll przybliżył bulwiasty nos. W tej samej chwili domokrążca dmuchnął w puder, który oślepił monstrum i zmusił do kichania.

Ksawery zeskoczył na podłogę i rzucił się w kierunku drzwi. Dom co chwila trzeszczał od kichnięć trolla i jego szamotaniny.

Ksawery był już prawie na zewnątrz. Nie śmiał jednak odwrócić głowy i spojrzeć na potwora. Drzwi były blisko. Wystarczyło je tylko popchnąć…

Gdyby tylko Ksawery odwrócił głowę, miałby świadomość, dlaczego nagle poczuł bolesne uderzenie a wszystko spowiła ciemność. Zobaczyłby najpewniej rzuconą w jego kierunku maczugę. Nie dostrzegłby jednak łez zdradzonego trolla, który chciał mieć tylko przyjaciela.