*Dzień 17* Rob

Słońce na Robhalli grzało niemiłosiernie. Miasto Tesela tonęło w falach gorąca. Upał rozgrzewał metalowe domy, ulice i całe budynki. Panował zaduch o metalicznym zapachu.

– Maaamaaa! – Zawołał swoją producentkę mały robot imieniem Rob. – Kup mi lody!

Wyższy robot ze swisającymi z głowy, długimi, niebieskim przewodami popatrzył na swoje dzieło ze współczuciem.

– Wiem, że jest ci ciepło – odrzekła producentka – ale dobrze wiesz, że nie możesz tyle ich jeść.

– Ale maaamaaa… gorąco jest… – robocik zaczął ciągnąć ją za hydrauliczną rękę i udawał wyłączonego.

Producentka spojrzała na niego, cybernetycznie westchnęła i zgodziła się.

– Chcę gałkę śrubkową! – Powiedział do lodziarza.

Sprzedawca wziął skręcony z aluminium rożek i stalowę łyżką do lodów zanurzył w chłodnym, czarnym smarze. Nałożył uformowaną kulkę z kawałeczkami śrubek na rożek podał Robowi. Ten chwycił słodkość i natychmiast zaczął ją jeść. Producentka zapłaciła i wyszli ze smaralni.

– Maaamaaa! Tułowik mi zgrzyta… Ałaaa…

Byli już w domu. Rob położył się na nitowanej kanapie i trzymał się za brzuch.

– Zgrzyta? Oj, to nie dobrze – odpowiedziała producentka. – Musimy iść wtedy do pana mechanika.

Kiedy Rob ze swoją mamą znaleźli się w warsztacie, pani mechanik kazała mu położyć się na łóżko. Kiedy już leżał, wzięła specjalny, ząbkowany na końcu śrubokręt i odkręciła Robowi przedni panel. Popatrzyła na poruszające się z trudem zębatki i oblepione czarnym smarem przewody na płycie głównej. Pokręciła głowę i mruknęła.

– Nie powinieneś jeść tyle lodów, dobrze? Wyczyszczę cały mechanizm, ale pamiętaj o moich słowach następnym razem.

I kiedy pani mechanik wyczyściła zębatki, trybiki i całe wnętrze roba, ten nie odbierał już sygnałów awaryjnych i czuł się bardzo dobrze.

Rob dostał lekcję, którą zapamiętał na całe życie: Zbyt dużo słodkości, to wiele przykrości.